günlerim,
çıkmaz bir arka sokakta,
yosunlu taş avlularıyla,
karanlık yüzlü,
eskiden kalma,
unutulmuş ve harap,
terkedilmiş bir köşk eskisi gibi...
gecelerim...
ah.. onların her biri,
bir başka uçurumun dibinde
lime lime...
yem oluyorlar martı çığlıklarına,
kırmızı bir gaganın,
aç gözlü iştahında,
kıvranıyorlar
ölüm gibi...
saatlerim,
küflü bir hüzün eskisi,
sıvanmış çürümüş ahşaplara,
deli sarmaşıkların örttüğü kırık camlarda,
ihanet izleri var,
kurumuş kan gibi...
mevsimlerim,
kıyamet alametlerinde,
darmadağın,
yer gök alaca kurşuni,
boz bulanık sarılar var,
balçık çamur sıvanmış gün yüzünde
kasvet gibi...
yıllarım,
o harap köşkün odalarında,
kireç badanası dökülmüş tavanların
örümcekli köşelerinde yığılmış,
ve rutubetin eprittiği,
bir zamanlar gül kurusu duvarlarda unutulmuş,
artık seçilmeyen
el yazması bir berat gibi...
anılarım,
annemin çeyizinden kalma
tozlu,camı kırık
gümüş bir çerçevede hapsolmuş
hüzünlü bir gülüş
eski zaman şarkılarının gölgesinde büyüyen
bir saksı ıtır
ve son veda gibi...
ilk aşk
son aşk
aradaki asırlar
kutuplar gibi birbirine uzak yabancılar
biri ben
ve diğerleri..
kimdi onlar...
öylece dolaştım
haylidir görülmeyen bir akrabanın
bir yabancının
aşina bir yüzü arayışı gibi
arıyorum kendimi
nemli sofalarda
kurt yeniği bir konsolun
kararmış küskün aynasında
buluyorum kendimi
uzak bir hayal gibi...
yıllar yıllar öncesi
o ilk keskin acıyı hissettiğim
geriye asla dönemediğim
bir mezar gibi sustuğum aşkın
ve o lanet akşamın arifesi...
ve görüyorum ki gözlerimde
o günlerde bile
saklayamadığım bir keder var
sanki hissetmis gibiyim
o buruk çocuksu sevinçlere
sonsuza dek veda edeceğimi...
gölgem gibi
beni asla terketmeyen
hep yanımda kalan
kollarıma sığınan,
göğsümde uyuyan,
hayatımdaki,
tek sevgili,
vefakarım,
cefakarım,
o en sevgili yanlızlığım,
ezeli ve ebedi...
ve uçsuz bucaksız,
hasret şiirlerim kaldı ancak,
deniz gibi...