Sana şiir yazmak anne,
anlatabilmek sevgini,seni….
Nasıl?
Söyleyebilmek pişmanlıklarımı ve
doyasıya yaşayabilmek şefkatini.
Duyabilmek tahta bir beşikte,
o unutulmaz ninniyi.
Görebilmek, en güzel haliyle dünyayı.
senin kanatlarının altında kalabilmek ve
meydan okumak dünyaya.
Geriye dönebilmek, seni daha dolu yaşayabilmek…
kır çiçekleri ve papatyaları sana
pişmanlık rüşveti olarak verebilmek.
Sana şiir yazabilmek anne,
en samimi, en doğru:
Benim annem diye başlamak,
benim annem,ağır yükün yorgun hamalı,
koynuna papatyalardan kolye,
başına taç takmamış kadın.
Benim annem Anadolu!
Benim annem, buğday sıcağı.
Geceyi,ateş nöbetlerimde yenen,
uyandığımda baş ucumda
aynı ninniyi söyleyen kadın diyebilmek.
Sana söyleyebilmek, seni nasıl unuttuğumu,
geçerli bir bahane üretebilmek.
Bir bayram sabahı ….
Ve affedilebilme umudu.
Anadolu'nun rüzgarla aşınmış,
umut tarlaları gibi kınalı ellerini öpebilmek.
Bağrına basmanı beklemek
düşüp incindiğimde
“Bir şey oldu mu oğul! ” sesini duyabilmek.
Benim annem, Anadolu, diyebilmek!
Anadolu'nun merhamet yüzü,
başına çiçeklerden taç takmamış,
hüznümde mutluluğu tatmamış kadın,
diyebilmek anne.
Sana şiir yazabilmek,
en samimi ve en doğru.
Senin sevgini anlatabilmek ….
Nasıl?
Kelimelerden göğsüne kolye,
iltifatlardan başına taç yapabilmek.
Acaba olabilir mi diyebilmek ve
taç yapmak için sana,
göz yaşlarımı sunmak,
Seni en samimi anlatmak.
Tahta beşikte, o unutulmaz ninniyi,
tekrar duymak.