Ve bir bestenin sonu hüzün doludur.
Paramparça, yıkık dökük,
Umudu kalmamış.
Yaşam,
midesiz sevgilerin ve iğrenç oyunların en sonudur.
Harap olmuş sarayında,
Bir odası kalmamış...
Dünya bir gemi şimdi,
Evren bir okyanus,
Bu okyanusta ne ada
ne de bir avuç kum...
Şamarı fena yaşamın,
Karşısında biz sus pus...
Ne onur ne gurur,
Yaşayan et yığınları,
Ruhu kalmamış...