Söyle!
Hangi diyarın Lodosu attı seni,
kalbimin denizine?
Ben çoktandır alışık değilim,
Böyle gelgitli çalkantılara,
Çoktandır uçmaz kıyılarında martılar
Kalp denizimin.
Ve hiçbir Lodos etki etmedi,
Gemilerimin yüzmesine.
&
Kaçaklar düşer benim kalp denizime,
Başka bir aşktan kaçan yılgınlar,
Korkaklar düşer,
Aşka cesaret edemeyen.
&
İşte benim denizim,
O kalplerin tamirhanesidir.
Kalp tamirhanesi!
Kimler gelip geçmedi bu tamirhaneden?
Hepsinin anıları yeter,
İç geçirip keskin keskin ağlamaya.
&
Sahi!
Hangi Lodos atmıştı seni buraya?
Kaçıncı dereceden içindeki acı?
Yoksa!
-Derin değil mi-
Yüreğindeki hançer saplantısı?
&
Sende girdin ya!
Şu katar katar güzellerin albümüne,
Karıştırdın kendini.
Söyle!
Kaç zamanlık kalacaksın,
Hayallerimin gösterisinde?
Seninle de mi bitmeyecek bu dizi?
&
Ya bir ah! Çekerken yanarsam,
alev alev.
Ya da!
Puslu, içten ve büyük bir yangınla.
Bu da son kalıntısı olurdu balyoz balyoz parçalanmış,
Kalp duvarımın...
Ben seni de senden öncekiler gibi,
Kalbimin en güzel yerinde ağırlayacağım,
En güzelleri, en sınırsızları, en yüceleri,
Sana sunacağım.
&
Ve sen!
Bir Lodos öncesi sessizliği,
Deprem sonrası sersemliğindeki yüreğimin,
Bütün imar planını yıkarak,
Gideceksin...!
&
Seveceksin bir gün elbet sen de,
Delice! ...
Pişman olup, ayakların,
İş dönüşü yorgunluğuyla kendini atmak istermişçesine evine,
Geri dönmek isteyeceksin,
Fakat, düşünmeyeceksin, geri döneceğin yeri,
Yıllar önce bizzat harap ettiğini...
Olmayan bir adrese,
Olmayan yollarından,
Ve artık olmayacak bir ümitle,
Gelmek istesen de,
Ya da!
Öyle bir gün olursa,
Geleceğin hani...
Kahrından parçalanan sokaklarımda,
Bir dünya savaşı sonrası,
Ölüm sessizliğini,
Göreceksin...