Zaman, bir romandır yaşamından.
Gün gelir çocukluğun,
Gün gelir ihtiyarlığın olursun..
Hatırlanacak üç beş anı,
Ve onlarca dostla gülümseten yüzünü,
Cebinde yüreğinin,
hep burukluk taşırsın...
En karanlıklar çalar kapısını gönlünün,
Yitirdiğin tüm aydınlıklar, ay, güneş ve yıldızlar,
Hepsi silik bir hüzzam, kahreden birer eleman olur,
Bütün yaşamın gününden gecesine...
Nedenler paramparça eder düşüncelerini,
Bedenine sığmaz taşıdığın yürek,
Çarpar her vuruşunda
acı, özlem ve kırgınlıkla yaşama.
Susturursun düşüncelerini,
Ezilirsin ağırlığında duyguların tarifsiz.
Bütün sokakları arşınlar,
Yavaş yavaş evren gibi kararırsın.
Yine kendine, hep kendine,
tek kendine yaparsın..!