Yalınayak dökülüyordu yapraklar sonbahara,
Üşürken toprak yaslı ve sessiz.
Böyle bir gece büsbütün yalnızım,
Öyle bir güne susuzum, hep açım.
Tenin olur mevsim,
Saçların düşen yapraklar.
Ve gözlerin,
Güzün penceresinden sızmış bir ilkbahar!
Zaman!
Söylentiye göre içinde kaybolunacak en kötü şeydi zaman.
Ölümsüz olursun iraden dışında,
Bir kaza sonucu ölümsüzsün
Zaman zaman.
Çığlıktır bazen savurduğun gecelere,
Ritimsiz, ahenksiz, nedensiz,
Yalvarış bazen de
Haykırarak düşüncesiz ve çaresiz...
Toplanmaz hiçbir tümce,
Birleşmez, asılı kalır gökyüzünde...
Bir birleşse,
Ah bir birleşse!
Elinde roman olur belki de...
Belki gözlerin kayar yıldız yıldız,
Belki yıldızlar kayar,
Gözlerin kadar.
Yanar söner belki de döndükçe yerinde...
Saat olur yalnızlığın,
Yalnızlığının ardından koşan.
Yelkovan olur sancılı akşamların.
Ne bir bakış, ne bir ses
Çıldıracak olursun, ağlarsın.
Dökülürsün yaprak yaprak
Çünkü sen sonbaharsın.