Yaşam bu topu topu üç soluk beş adım,
Gövdesinde biz tutunacak dalı olmayan çaresizler.
Üşür, titrer ve sicim sicim donar damarlarım
Korkak naralar savurur kuru bir yaprak gibi sahipsizler...
Paramparça eder beynimi tüm huzursuzluğu ruhumun,
Yorgun gecelerdeki yıldızlar kadar baş döndürür,
Sen, ey sadece temelini bildiğim sevdası ufkumun!
Belki varlığını bile göstermen, bu obayı yürütür...
Sonbahar temizlenişidir tüm hücrelerimin
Beynimden akıttığım ve kustuğum bizdir sadece.
Sus pus sokaklar ve çöken sis,
Uzak ülkülerimin ayaklanışıdır geleceğe...
İşte kurulmuş oyuncaklar sustu, düşüncelerin savaştığı bumerangda
Dil çaresiz, komutsuz konuşamaz iki kelime
Dondu nedense sahibin bütün hücreleri, ve bellek bitkisel yaşamda
Şimdi duyuları bile işitemez tek bir hece...
Ne ilk ölüşüm, ne de son dirilişim bu benim,
Kullanılmış topraklar kadar yorgun da düştüm çok zaman
Her mevsimde ona doğru hasat verdim.
Küskündük, canın bedene küskünlüğüydü,
Yağmurlarıyla yaşam verdi her zaman.
Yaşam bu, topu topu üç soluk beş adım,
Ne yalana ne de riyaya değecek kadar uzun.
Sök çıkar yabanın pis kılıfını birlikte yakalım
Düşlerimizde bile gerçek sevdalar dolaşsın...