Son yaprağını düşürürken bahar,
Güneş yeni yeni hazırlanırken gitmeye,
Sarı kanatlı kuşlara benzerken vedalar,
Hani kar yüz tutarken erimeye...
Gözlerinde nisandan kalma bir yağmur,
Saçların, badem ağaçlarını kıskandırıyor gibi,
Ve dudakların, su görmemiş ağaçlar gibi mağdur,
Tıpkı martıların çığlıkları gibi.
Denizler kızgın, sahillerde boğulma korkusu.
Balıkçıların ekmeği ucuz ağlardı,
Nedir ellerinde ki toprak kokusu,
Yoksa ellerin toprağın altında mı kaldı?
Sen artık mevsim değiştirmişsin, sözlerim boş sana,
Gözlerine benzeyen bahar olmuşsun.
Ayrılıp mavi kiremitli evlerden özgürlüğe uç sana,
Nasıl olsa sen, ben batarken doğmuşsun...