Nede güzeldi el ele tutuşmanın ayıp olduğu zamanlar,
Göz göze gelince, bir utanmalar bir kızarmalar,
Nasıl unutulur güneşi gördüğünde durgunluğu denizlerin,
Balıkların çılgınlığı, kokusu küflenmiş ekmeklerin...
Güzeldi işte, güzeldi buğday ekili tarlalarda koşuşturmalarımız,
Sanki gerçekmiş gibi yerlere yatıp, tahtalardan ev yapmalarımız.
Sonra büyüdük biraz, biraz boyumuz uzadı biraz adımız değişti,
Artık tarlalar çıplak, buğdaylar kesilmişti.
Ekmeklerin kokusu da kalmadı kötüsü,
Bozulmuştu denizlerin doğuştan ütüsü.
Sonra biraz daha büyüdük, ellerimiz büyüdü, büyüdü gözlerimiz,
Artık küçüldü güneş, tat vermez oldu sevişmelerimiz.
Kış gelmişti, gökyüzü üşümüştü.
O sıcacık güneş, karların içine düşmüştü.
Sonra elbiselerde yetmedi ısınmamıza,
Biraz biz üzüldük biraz yağmur yardım etti ağlamamıza,
Eskiden güzeldi dünya, şimdi değil
Ne denizler mavi nede ağaçlar yeşil.
Artık kirli dalgaların yanına oturmuşum,
Yüzümü çevirip toprağa bir öpücük kondurmuşum,
Ey güzellikler ülkesi, beni affet
Bak gökyüzüne, el sallıyorum,
Hadi Allah'a emanet...