ÖDENMEZ
ışığın şafağa verdiğini
verdin bana
dağları gök sınırlarında
sıyıran rüzgârların
ay ışıltısından kalan
yerlerini verdin
keseklerden seken tarla kuşlarını
suyun sesine koştuğunda
gün aydındı
uyanmamıştı kalbin toprağı
geniş ovalar
uçsuz bucaksız sıfatlarla
kendini tamlayan
bozkırlar verdin bana
bir gün dönersin dedin
bir gün dönersin
o günün adresini kestin yıldızlardan
gittiğim yerlerin
haritalarda
hasretten kanayan şehirlerin
yıkılmış yaşamlarından kalan
kitaplarını verdin bana
herkes unuttu beni
mevsimler defter tutmaz
yolların belleği karışık
uzun kışlardan sonra
uyanan aşkın yorgun aylarını verdin
nasıl sağaltır seni eğninde taşıyan
demir asa demir çarık
çöllerde donmaktan
dağlarda kurumaktan gelen ses
nereye gider
kırılgan bir yaşamın dağdağasında
fırçanın resme verdiğini
elin başağa
soluğun yüreğe verdiğini
verdin bana