FOTOĞRAFTA ÜÇ ADAM
Unutma! Zaman ayrılmaz ölümlerden,
ölümü takmazdı oysa gördüğün bu adamlar.
Bu bir fotoğraf, fotoğrafta bir merdiven,
merdivende üç adam, üçü de dostum adam.
Öyle umarsızım ki onlara bakarken
utanıyorum yalnızlığımdan!..
Anasütü kadar helâlken yaşamak
adlarını ünlesem öleceklerdi,
bir bataklık kadar açtı çünkü zaman.
Irmakların yatağında yılan ıslıkları,
susuzluğu damıtıyor pınarlar.
Sürüden ayrılan gri bulut
dağını özlüyor yitik bir çocuk gibi;
incecik uykulardaydın sen
öpsem düşler kırılır düşerdi avuçlarıma.
Unutma, zaman ayrılmaz ölümlerden!..
Fotoğrafta işlevsiz bir merdiven,
merdivende üç adam, üçü de şair adam.
Çenesinde birinin eli,
birinin eli batmış yanağına,
ötekinin elinde bir sopa ve sigara.
Kalem tutan, okşayan, tokalaşan o ellere
dokunsam dörtnala geçiyor zaman,
dokunmasam gökyüzü düşecek üstümüze
Sıvas'ta gece sabahı ararken!...