Ecdadım Osmanoğlu,Cihan pevlivanı
Nice vakit oluk dolusu akmıştı asil kanı.
Şimdi tarihin tozlu arşivinde eski hatıra,
Hikayeleri kazıldı yüksekce taştan bir anıta.
Vatan müdafasında ölenler elbet şehid idi
Geride sağ kalan yaralı yiğitler oldu Gazi,
Sayıları bilinmez adsız kahraman nice Niyazi.
Bilesin ki, bu zaferler zenbille inmedi gökten,
Gaipden yardım gelir nice taifeyi melekten!
Olmasın bir daha,çetin devirdi sonra kapandı
Toprağın kınalı kuzuları bağrında kaldı.
İslamın izzeti şerefi hür kalsın nihayet,
Hiç yakışır mı ehli imana esaret ve zillet?
Medreseler körpecik kuzuları yolladı cepheye,
Sayısız ülema şehid düştü vatan kurtulsun diye.
Analar dul,yetim kaldı körpecik çocuklar
Dinle bak...her haneden yükselir sessiz çığlıklar.
Gürbet çökdü alemi İslama kara bulut misali
Acep hayat gelir miydi ? yeniden mücize timsali.
Harici düşmanla nihayet,savaş bitti derken
Hüsranı hayale uğradık,sulhu beklerken!
Bitmedi şavaşımız,şimdi başladı ekmek harbi
Ayak yalın,baş açık. kim saracak bunca derdi?
İmamesi kopmuş tespih gibi dağıldı millet,
Zuhur etti Garplaşmak diye muzır bir illet!
Milyonlarca insanın kalbinde aynı iman,
Eyvah...üç beş eyyamcı kafanın keyfine kurban!
Cihan devleti nihayet bölük pörçük,
Şu ihtişamlı Kral a bak...nasılda küçük?
Ayaklar yalın,omuzlar çıplak,yok başta sarık,
Kol gezer aramızda cehalet ve fikri hastalık!
Meydan sizin;
Üç beş canbaz,bir de lafazan,
Tepemizde taht kurmuş kalpazan.!
Lakırdı bol ;
Dinle artık ey cefakar ulus,
Hakiki tarih sen sus!
Meydan senin,at gayri pervasız,
Ateş böceği misali öt vız vız...
Bu nasıl tarih hep yalan kusuyor?
Kimler söz sahibi ? kahramanlar susuyor!