sevdiğim herkese acı getirdim
tatlıydı dilim
yılanı deliğinden çıkardım
bal kadehinden zehirler içirdim
kanlıydı ellerim
maskelerle dolaştım
yalanlarla avuttum
efsanelerle çoğaldım
bir bakış sonrası hükmettim kalplere
olanca narıyla döktüm yağmurlarımı
çöle döndürdüm taze baharlarını
bir gülücük için bin gözyaşı akıttım
savaş meydanlarını uzaktan seyrettim
koparılırken kollar, bacaklar
istilaya uğrarken nefret dolu yürekler
en feci intikamları resmettim
dost bildiklerinin eliyle hançerledim onları
ki en büyük acıları duysunlar diye yüreklerinde
en güvenilir fısıltılarla geçtim kapıları
sonra da yıktım tüm duvarları
bir çırpıda yaktım o sonsuz sanılan her şeyi
harabeler bırakarak ardımda
terk ettim benim olan ne varsa
unutulmaz olmak için
sevdiğim herkese acı getirdim
ben
Adem ile Havva'nın yüklenemediği
ve onların ardından
cennetten çıkarılan
paramparça yeryüzüne inen
AŞK…
28.05.11
İsa Yılmaz