bulutlar semadan
kalbine inmişti
gözleri yaşlıydı
yüreği yangın yeri
uçurumun kıyısında
şimşekler çakarken
rüzgar kuru başakları koparırken
melekler semadan
kalbine inmişti
hayatın baharında bir adam
filmin sonuna gelmişti
kamera onun gözleriydi
sendeleyerek ilerliyordu
ve yavaş yavaş yıkılıyordu
görüntüler geceye döndüğünde
ölümün tan noktasından
bir ışık doğuyordu
tarih levhi mahfuzdan
bir kitap gibi sağ eline iniyordu
cenneti gören gözleri
mutluluktan ağlıyordu
Peygamber haklıydı
insan uykudaydı
ölünce uyanıyordu…
29.08.11
İsa Yılmaz