-Üstü kapalı insanlar mıydı,
hayata bağlayan?
-Yoksa sayfalarca müsvettelerle yaşam öykülerini süsleyen;
hatası bol, acısı çok tecrübe abideleri mi?
Ya hataları gözükmemeli ya da olmalı ama geçmişle sıfatlandırılmalı…
HATA…
Ne kadar hata?
Ve nereye kadar iltimas?
Sorularının cevapları “HİÇ” dışında ise, hayata bağlayan etkenler ülkesinden sınır dışı mı edilmeliydi?
Bir mücadelesi olmalı mıydı yoksa rengin…
Siyah-beyaz mı, yaşamak?
Gri bir bulutun anlamı olabilir mi yoksa?
Belki bir yağmur yağar, yıkanır hayat…
Belki yağmur olup yağan, beklenmeyen, istenmeyen; GRİ, anlam katar hayata…
Hata hikayeleri, benim hatalarımı sel olup sürükler mi uzağa? Yoksa birlik olup, yerler mi beynimi; iştahla…
Neden uçurum kenarları seyreder en güzel manzaraları ve neden insan huzuru yalnızlıkta arar?
Gölge neden karanlıktır; bizi taklit ettiği için mi, ışığını engellediğimiz için mi? Bizi taklit edenlere öfkemiz neden? Varoluştan mı? Farklı olma takıntımız mı var yoksa; köşe bucak saklayıp, varlığını inkara bile kalkıştığımız ve bir o kadar da gizli saklı, neredeyse enerjimizin tümünü yemeden yedirdiğimiz…
Bak yine yalnızım..
Yine hem bomboş, hem dopdoluyum; yalnızken ortası yok, öğrendim…
Arzu defterim bomboş, hatıra defterim dopdolu…
Tüm suretler bayağı geliyorsa bana, ne kadar yol kalmış demektir KRONİK YALNIZLIĞA?
Her şeyin bir standardı mı olmalı? Ya da var ve standart buysa; ben neyim, nereye aitim? ...
Tek düşündüren plansız karşılaşmalarda; sessizliğin kutsallığı ve buna duyduğum özlemse, neden dinleyeyim?
Dinlemeyi bıraktım, duyuyorum sadece…
Ve öfkem kulaklarımı tıkamak için, enerjimi yiyip, yoruyorsa beni?
Neden? Neden bir öfkeye öğün edeyim enerjimi?
Uçurum kenarları en güzel manzaraları seyreder… Beni misafir eder mi? ...
Söz! Ses çıkartmam...