uçuk kaçık bir öyküydü bu
gülünesi bir öykü...
başladığı gibi; hâyâl...
bitti...
hazandan hep korktum ben.
ayrılığın acınası sesini
haykırdı senelerce...
kimi vakit:
ezberlerim sarardı;
teker teker cansız döküldü...
kimi zaman:
ölümün tatlı kokusu;
nefesimde...
kimi kayboluş:
tek hece;
'SEN'...
bir hayaldi,
esinti belki;
yarı açık, yarı kapalı
gibi,
yarı sevgi, yarı nefret;
hepsi aynı....
beyazın karaya,
hüznün yalnızlığa
vurduğu akşam kapıları,
açılmadan, kapalı...
son bu;
ertesi yok.
ne iklim,
ne şehir,
ne kelime kelime...
hazan gibi dökülmüyor kolay...
konuşamazsın...!
'hataların harflerini sen döktün teker teker'
diyorsun; içimdeki ben.
'sen de hislerini bastırdın hep kendi nefesine'
diyorum;
ve o da beni terk ediyor...
tek ruh parça parça
kalakalıyorum...
içimde,
kimsesiz çığlıklarını özlüyorum
hüznümün...
ve acı dolu haykırışlarını
çaresizliğin...
yok......
ben,
yarı var, yarı yok
misali;
Hep Aynı Yol;
YAĞMUR...
YAĞAR YA KİMSEYE SORGUSUZ....