Ve işte geldim...
Avuçlarıma Yağmur çiselerken yazıyorum bunları.
Kulaklarım güneşte, gözüm rüzgârda.
Kayıp bir kentin, yitik çocuğu şimdi yüreğim.
Seni özlüyor beden;
Yağmur ellerime çiselerken..
Bırakıp gitmek seni...
Görmemek, görememek eşi olmayan tenini...
Gitmek istemiyorum aslında;
Ama gitmek zorundayım;
Umutlarım sol avucumda...
Güneş sağ yanımdan vuruyor...
O kadar zor değil aslında seni unutmak.
Ve gözlerini
Ve ellerini
Yani seni
Koca bir çınar ömrüm döküyor sararmış yapraklarını;
Ve eziyor yalnızlığımın uğultusu sevinçlerimi.
Ellerime mürekkep bulaşmış;
Yüreğime hüzün...
Sürekli tavanda gözüm.
Bitsin istemiyor aslında gece;
Sabahlar olmuyor gönlümde.
belki de bu yüzden sevmiyorum, sevemiyorum geceleri...
yazılan en güzel dizeler getirmiyor dile umutlarımı;
bir göz bekliyorum nemlenmemiş.
Ve kuru yapraklara basa basa yürümek;
Ya da kuru bir yaprak olmak...
O kadar uzak ki çocukluğum ve bilyelerim...
Çocukluğumu da aldı elimden geceler
İşte bu yüzdendir belki de,
Düşman görünür geceler;
Gecelerce avuçlarıma yağmur çiseler...