Uzatma soluğunu üstümde yaşam
Uzatma artık daralıyorum
Oyunlar kurmuştuk yılgıyla kendimize
Bir çember, bir çember daha atlayıp
Kim söylediyse doğruyu, kim yaşamında ilk kez
Islak bir böcek gibi hakkediyor ölümü
Bir ses vuruyor, bir renk, bir biçim
Sevgilerinden, tutkularından tedirgin olan
Adımını dışarı her nasılsa atmış da
Parmak uçlarıyla dağlıyor bizi
En korkağımız yiğit kesildi
Varışıyla arındı yokluk, ama ürküyoruz
Bulması için biz seçmiştik onu
Biz, yıgğınları duvar diplerinden çekip
O yanımızda, o özümüzde, o her an tek başına
Kapıları açtı da ardına dek, geçemiyoruz.