Tutunup dere kenarındaki ince sazlara
Bu gezegenin en eski türküsü
Kendi başına iner yorgun
Kendi aydınlığına
Belki hanımgelinlerimizin
Bol güneşte yuğduğu
Sıcacık çayır nanesi kokan
Patiska çarşaflara sinmiştir bir de
Sonsuza açılan kanatlarıyla
Ölümü ve tanrıları geçiveren
Umuttur tek başına
Umuttur belki de ezgilerinde sunduğu
Almamız gerekeni hiç bilmedik
Neden öyleyse çırpınmamız kapılarında