Önce renkler belirdi odamda
Sonra sabah girmişti
Hiç unutmam
Tam uyandığım andı
Gün saati mi, kum saati mi
Neydi bilmiyorum
Her şeyi bir başıma yaşadım
Dokundum isminin ilk harfine
Issız yollarımdan yürüyüverdi
Rüzgar ateş gibi dolanıyordu
Soluğun, kokun
Tan yeni atmış
Ormanlar gerinmiş karşı dağlarda
Seslerini duydum açılan yaprakların
Sürüler halindeydi
Gölgeli gözlerinin üstünden
Birden ne çok kuş havalandı
Bulutlar silkindi mavinin içinde
Çizildi gökyüzü
Adın yine kaçak, adın en gizemli
Bir karıncanın kuytularda beslediği
Bal ışığıydı
Sabahın içinde ovaların teri
Ama nehirler
Ki sonsuz nehirler
Bakir toprakların, killi deltaların
Arasından geçerken
Bundan sonra düğümlenip akacaklardı
Kaç yıl geçti aradan
Bilmiyorum, o gün gelmişti hüzün
Issız bir kış gibi aramızda
Değişmeyen iklimini yaşadı