-buselik makamında şarkı değil
kızıl bir öyküydü yaşamak�içinde köz ve ateş-
karnı kirli bir martı çığlığıyla
yalnızlığını soyunup�perdesini çeker uykuya hasret güneş
ve sabahı hiç göremeyen gece
bir yıldıza gebe kalır rahminde�ay�ı kendine seçer eş
artık tükenmiştir hayatın seyir defteri�kıraçtır tüm sayfalar
sokaklarda hamiline kadınların utancı satılıktır
ressamlar resimleriyle sevişir�güvercinler tecavüze uğrar
ve ay�dan bir bebek bekler beyaz kefeniyle �bahçesi boş mezar
ölü ekerler toprağa...fakat haraçsız karışmak ne mümkün
cam kırıkları ruhları kanatır
dinlenir soğuk bir mezarın balkonunda zaman
ve kucak açmaz toprak dertlere
aynalardaki cesetlere döner insan
benimse�çıplaklığımı giyinmek için
tabutunda metanetle yatan
turuncu ölüler koşar peşimden�gözleri buzlu cam
iki dünyadan da kovdu öpüşen cinler
cenazemin başında ağlıyorum
mayın döşeli sorgularda yaşam
&..ölünce gözlerini sıkı sıkı yum
sakın parolasını unutma ölümün
bilirsin alışığım�en çok ben ölürüm
şu anda bir çakıl taşıyım cehennemde
zebanilerin ayak tırnakları
ve aç köpek balıkları tek gördüğüm..&
&&�hayatın ölüme armağanıdır insan�&&
tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı yay,ank,2006