N. Fazıl Kısakürek'e
Keskin bir zeka, kılıçlardan ince mi ince,
Müthiş bir ölçü hayatında, onu görünce.
O vakte dek ölüydü, bir gün nefes almadı,
Güneş gözünü alınca, ummanlara daldı.
Harf, hece, kelime... hepsi elinde oyuncak,
Hayat mı? Ona göre sadece bir salıncak.
Haykırdı aleme hakkı, bilince gerçeği,
Yalnız deliler anlamamış, sonsuz gerçeği.
Zindana atıp, demişler: 'artık değilsin hürÜstad bu, kör kuyularda olsa bile özgür.
Bir isim verdiler ona dediler ki; sultan,
Ben ise onu sadık bir köle bildim her an.
Göğsünde hikmet, elinde kalem sanki silah,
Bir derdi vardı, yüceden yüce elbet; Allah.
Bir dava adamıydı, ömür boyu didindi,
Bildiğini söyledi ve bir an çekinmedi.
Zaman zuhur etti, ecel kapıya dayandı,
Ölülerse ölümsüzleri ölecek sandı.
Mayıs ayında güya çarşamba günü ölmüş,
Dilde son cümlesi: 'demek böyle ölünürmüş.
Yaşadıkça öldü, ölünce gerçek dirildi.
Özlediği sonsuza kuş gibi uçtu, gitti.