gözlerinde hüznün karanlık perdesi
minicik ellerinde ufalanmış bir hayat
sen,engin denizlerin mavi çocuğu...
vazgeçmeyeceksin değil mi oynamaktan.
izin vermeyeceksin avuçlarından kaymasına umudunun.
kalbindeki sevgi küllerini savurmayacaksın uzaklara
sen engin denizlerin mavi çocuğu...
dalgalanırken saçların hırçın rüzgarla
ellerin kanarsa tutsaklığında yalnızlığın
yine de bekleyeceksin değil mi güzel günleri
bilsen de gelmeyeceğini.
sen;engin denizlerin mavi çocuğu
üşürken yağmurlarında sonbaharın
savrulurken oradan oraya acımasızca
yine de anacaksın değil mi eski günleri
bir dostluk türküsü tutturup dudaklarında
sırtına alıp bohcanı
çıkacaksın değil mi yine yolculuklara?
sen engin denizlerin mavi çocuğu
hiç bıkmayacaksın değil mi dalga geçmekten yaşamla
ağlamakla,gülmekle,sevmekle,sevilmekle bezeyeceksin
hayatının baharını
sen engin denizlerin mavi çocuğu
gözlerinde hüznün karanlık perdesi
minicik ellrinde ufalanmış bir hayat
sen,engin denizlerin mavi çocuğu...