Tutulmak; en uzaklardaki zerrede,
Kalmak; o zerrenin gölgesinde.
Kim bilebilir ki, sessizlikte erimenin acısını.
Ya uzanınca tutacak kadar yakınken…
Kim bilebilir ki benim kadar, sensizliğin sancısını.
Bir beklenti sadece umuda dair,
Kahrolası kara zamanın zifiri suratını,
Kim bilebilir ki, o karanlığa nikahın acısını.
Unutmak için sadece unutmak için…
Ne umut kaldı, nede onun kaynağı olan ümit.
Bir sitem bu sadece, belki vuslata dair….
Ben artık sensizliğin çetelesini tutmuyorum,
Zamanında bir anlamı kalmadı artık…
Aslında özlemde değil, bende kalanların.
Ne gün sayıyorum, nede mevsimini bekliyorum,
Bende senin umurunda değilim, biliyorum…
Gel tut ellerimden desem, ellerini bile tutamazsın,
Ellerin dahi sana yabancı olmuşken, sevmen ne ala..!
Biliyorum…
Ateş buz tutmaz, buzda ise gül bitmez,
Sen zalim, ben yetimken,
Bu güneş asla ama asla açmaz….