Keşke,
Yolculuğa çıkarabilsem seni,
Düşlerimin içinde.
Birkaç hatıra ve baharın yeşerttiği,
Çiçeklerimi görebilsen sende.
Sarı yapraklar giyinmiş sonbaharı değil de,
Kurutmayan yazları ve üşütmeyen kışları,
Gösterebilsem sana.
Hayatımın kesitlerinden kesip,
Yapıştırdığım senli benli sayfalara,
Elini sürebilsen.
Ben de seni şap diye öpsem.
Beni ne kadar sevdiğini sorsam.
Sen de bana sarılsan.
Hiç bitmeyecek gibi sürse dakikalar.
Başımı göğsüne aldığında dursa zaman,
Yaş, tam da gözümden akmak üzereyken,
Birden geri gitse…
Nefesini saçlarımda hissederken,
Uyuya kalsam ve sana sokulsam.
Düşlerin birinde,
Başkalarının bahçelerinden meyve çalsak,
Ya da koşarken düşüp çamurlansak.
Üşüye üşüye kardan adam yapsan bana,
Ama küçük…
Bir simidi paylaşsak,
Ağaçtaki kedi yavrusuna ellerimizi tırmalatsak.
En sevdalı biz baksak,
En âşık biz olsak…
Zamanı geriye sarsak,
Denize bakıp, şehrin ışıklarını yakamoz sansak.
Dalgalardan ıslanıp kahkahayı bassak.
Filmin en heyecanlı yerinde uyuyakalsak.
Gelecekten korktuğumuzda,
Beraber ağlasak…
Özlemesek artık bu kadar.
Şiir yazamasam da olur.
Yarın yanında uyanabileceğimi bilsem yeter.
Gerçekten…
.
İpek Nemutlu