Uykudayken hayallerim,
Neyleyim sırdaş kollarını hercailerin.
Susmuyorken ki sessizliğim.
Gizleyemem sana hayranlığımı.
Zehirlerim ayrılığı.
Koparıp atarım, et beni gibi nasırlaşmış
Neyim varsa senden kalmış.
Terk edilmenin öfkesine öfkelenip,
Düşüncesizce makaslarım fotoğraflarımızı.
Ve nehre doğru savururum aşkımızın küllerini,
Gözümü kırpmadan hem de.
Alır götürür seni benden uzaklara nehir.
Nehrin bittiği yere koşar çocukluğum,
Minik elleriyle toplamaya çalışır seni,
Senin ruhsuzluğunla kucak kucağa.
Ben kaçtıkça senden,
Varoş anılar ayaklarıma dolanır.
Uykudayken hayallerim,
Özlerim en küçük ayrıntılarını bile senin.
Çünkü ben de insanım.
Gizlemek pek şık olmayacak.
Zamanı gelmişken söylemeliyim.
Beklemeyi isterim seni,
Dolunayı seyrederek pencerenin önünde.
Evet, eminim
Perdeler engel olamaz ışığına.
Saksılar dolusu hercai menekşeler,
Yaprak dökerler omuz silkercesine.
Seni kıskanır,
Özledikçe seni içimde iz bıraktığın kareler.
Ben, benden beklenmese de,
Düş yansımalarında seni ararım,
Savurduğum yerde ışıldar yakamozların.
Ve çocukluğum minik elleriyle,
Kazır nasırlarını yeni doğacak sevdamızın,
Senin öpülesi ellerinle birlikte.
Sen koşarsın bana,
Uyanır hayaller deniz kıyısında.
Yelkenine utanmadan rüzgâr doldurur gemiler,
Sıfat tamlaması şıklığında,
Şapka çıkartır denizciler, sen benimle olunca.
Yeniden sırdaşlığa soyunur balkondan sarkan,
Asmanın yaprakları.
Dizi dizi dize gelir papatyalar;
Bir kez gülümsersen sen bana,
Kuraklık yakasını bırakır artık ovanın.
Yıkılan eski ilkokulun bahçesindeki musluğa
Ağzını dayar ter içindeki çocuklar.
Koşarak uzaklaşır kötü kavgalar,
Kargalarla birlikte.
Uzanıp tutarsın ellerimi,
Ben de beceriksizce karşılık veririm sana.
Ve aşkımızı öğelerine ayırırız,
Yeni mezun edebiyatçılar gibi.
Üşür mevzusuz kalmış ayrılık manşetleri.
Gülüşür çocukluğum seninle birlikte.
Aşk, sınırları zorlar,
Masumlaşır ve tabi ki derinleşir zaman.
Sen sadece benim olunca…
Kuşlar göçü kaçırır seyrederken seninle beni.
Ve hiçbir ressam resmedemez,
Mutluluğumuzun şiddetini.
.