Bırakıp gitmeler çok dokunuyor insana…
Bu kadar severken,,
Bu kadar sevilirken…
Neden gider ki insan?
Habersiz,,sessiz,,usulca…
Neden?
Nerde hata yaptım?
Neydi suçum?
Yeterince sevemedim mi acaba?
Hayır,,hayır!…
Kendimden şüphe edemem…
Kendi sevgimden…
Deli gibi sevdim ben seni…
Belki de sen sevemedin beni…
Sevdiğini sandın ama,,yanıldın belki…
Belki…
Belki bunu da fark edemedin…
Sevmediğini…
Sevemediğini…
Anlatacak bir şeyin yoktu belki…
Tek bir sebebin…
Bunun içindi usulca gidişin…
Keşke bir şey söyleseydin...
Bu kadar koymazdı belki…
Belki bu kadar düşmezdin gözümden…
Ama biliyorum,,
Artık kabullenmeliyim gittiğini…
Sindirmeliyim artık…
Umrumda bile değilsin artık aslında…
Varlığın mutluluk verirdi eskiden…
Şimdi yokluğun bile acı vermiyor…
Hepsi bir artık…
Fark yok!
Tek fark,,
Değiştim artık ben…
Güvenmemeyi öğrendim kimseye…
Uğruna ölsem de,,
Deli gibi sevsem de…
Yüreğimde saklamayı öğrendim…
Beklide artık sevmemeyi öğrenmeliyim…
Başarırım belki…
Artık acı da çekmem hiç…
Üzülmem gidenlere…
Teşekkür borçluyum belki de sana…
Hakkını nasıl öderim bilmiyorum!
Çünkü nefreti öğrettin bana…
Nefretim çok büyük sana!