Dürüstler çok sınırlı artık çevremde…
Maskeleri ayırt etmek çok zorlaştı…
Burası çok karıştı artık…
Kime güvenmeli bilinmiyor…
Aslında pek çok şey bilinmiyor artık…
Kim doğru,,
Kim yanlış_?…
Kimin nefreti gerçek,,
Kimin sevgisi yalan_?...
Hiçbiri bilinmiyor!
Bu bilinmezlikler içinde kocaman bir boşluk aslında hayat…
Ve bu boşlukta yaşayabilmek için çırpınıyoruz…
Özgür olmak için acı çekiyoruz…
Pek çok şey acı veriyor bu boşlukta artık…
Sevmek,,sevilmek,,terk etmek-terk edilmek,,aldatılmak…
Ve yalanlar…
Öyle acı veriyor ki!
Bunca acı çekerken yaşamanın ne anlamı var ki_?
Bazen ölmek geliyor içimden…
Ölümü özlüyorum…
Sahtelerden,,yalanlardan,,maskelerden kurtulup;
Tek gerçeğe kavuşmak istiyorum zaman zaman…
Ama olmuyor işte…
Bir türlü beceremiyorum…
Hepsi,,herkes,,her şey sahte olsa da…
Sevdiklerim var buralarda…
Çok yakınlarda…
Sol yanımda…
Onları bırakıp gitmek olmaz diyorum…
Bunca yalanın ortasında tek başına bırakmak olmaz!
Vazgeçiyorum sonra…
Başımı kaldırıp,,bakıyorum etrafa…
Az da olsa…
Sahtelerin,,maskelerin arasında parlayanlar var…
Onları görüyorum…
Onlar tek sevdiklerim…
Bu büyük boşlukta bırakamadıklarım,,kopamadıklarım…
Ölümü özlemiyorum artık!
Çünkü yalan da olsa…
Sevdiklerimde hayat çok güzel…