Kurşun gibi atıldım yalnızlığa,
Mevsimlerin gündönümü ne zaman?
Özlemlerim sürgün benden uzağa
Düş sancısı yüreğimde ısırgan!
Tara saçlarını gün nefes alsın
Açılsın saksıda üzgün menekşe
Bütün hikâyeler yarıda kalsın
Asıver renkleri mavi güneşe.
Çamaşır ipinde bir yalın çığlık
Ömrümüzün vitrinidir balkonlar
Çift sesli fayanslar çıplak ve ılık
Özgeçmişin kitabesidir onlar.
Düşmez aynalara o alev-imaj
Ses dönüp dolaşır sesini bulur
Buruşur, katlanır ve ölür kumaş
İnsan desenlerde nesini bulur?
Gönlümün ırmağı akar kâğıda
Bir şeytansı resim olur yaşamak
Cevap gelmez bu trajik ağıda
Soyut bir eylemde ruhun kaçamak!
Devran böyle, çarkı kim durduracak?
Yılkıya sürülmüş sevgi atları
Gökler öfkesini yağdı yağacak
Üstümüzde korkunun pusatları.
Gece, mutsuzluğun hüzün tanığı
Mecburen işlendi-belli-cinayet
Bakışların belki en utanığı,
Âyetleri izlemekte nihayeti.