Betonarme binaların arasında
gölgede
Sövgü gibi yaşamaya bırakılmış
yalnız bir ağaç
Kesseler daha iyi
Sanki kahırlı bir ressamın çizimi
Betonu bilmem ama
Ağaçlar birbiriyle haberleşirmiş
Kim bilir
nefesinlerinin
menzilini
Kırılmış aile yadigarını saklar gibi
Ulaşılması yasak
gizemli sandıklarda
Gönüllerin bir köşesinde
yatar mı hala
Yabancılaşmamış
insanlığın
düşleri
Her akşam aynı köşede yolları kesişen
karamsar şair
çöp toplayan esmer çocuk
siyah kravatıyla üşüyen ünsüz müzisyen
ve kulağına zımbalanmış belediye etiketiyle
kısır sokak köpeği
O ağaçla paylaşırlar
aynı kaderi
aynı kederi
Şairi müzisyeni çocuğu bilmem de
Ağacı kesmezlerse eğer
Ya da kurutmazlarsa kökünü
Uzayıp gidecektir
betondan çok yukarıya
Duyurmak için sesini
öteki yalnız ağaçlara