Çoğul bir eksikliksin sen
Bende olmadığını görenler
İkinci tekil şahıs sanırlar seni
Ve onlara göre sadece sen yoksundur
Oysa seninle beraber baharda gitmiştir
Gün yerini geceye bırakmış
Gözler yaş yerine kan damlatmıştır.
Görmezler bunu
Çoğul yalnızlıklarımı anlamazlar
Hep aptala yatan onlar olur
Acılara yatan ben.
Acıyla yatan sancıyla kalkarmış ya
Şimdi Çok iyi anlıyorum
Yüreğime bir bıcak gibi saplanan
O inceden inceye canımı yakan
Adı sensizlik olan sancıyı.
Ne kadar sensizim şimdi
Ya da ne kadar bensiz
Sahi sen hiç kendinsiz kaldın mı
Kendinle başbaşa
Ve bir o kadar çaresiz.
Ben kaldım.
Kala kaldım gidişinle
Kıpırdıyamadım
Konuşamadım.
Susamadım.