En sevdiğin sanatçı olmak isterdim.
Hatta en sevdiğin şarkısı olmak isterdim.
Olmak isterdim, sana verilen en güzel hediye.
Bugün yine sana şiir yazdım, belki seversin diye.
Resim defterine çizdiğin güneş olmak;
En tepeden sana bakmak, içini ısıtmak.
Ya da üçgen çatısı olan bir ev olmak isterdim;
Evden hiç çıkma, hep benimle kal isterdim.
Senin için ne güneştim, ne de evdim, hiçbir şeydim.
Sonra gülüşün geldi aklıma, bir daha sevdim.
Hep çocuk kalmak, hiç büyümemek isterdim.
Yüreğim değil, dizim kanasın isterdim.
Engelli bir insanın yaşama tutunma arzusu!
Anne olmak; onun da tek derdi yavrusu.
Önce insan olmak, sanırım en doğrusu.
Bir gün yazamamak, bu şairin tek kâbusu.
Anladım ki; ben zaten olmak istediğim kişiydim.
Ben; seni en çok seven kişiydim.
Bir kız çocuğu adımı söyledi, ben tebessüm ettim.
Mutluluk güzel şeymiş, yaklaşmış olsa da ölüm saatim.
Ölüm sebebim; aşırı dozda şiir yazmak, yani altın vuruş.
Cebimden çıkan kimlik ve öğrenci pasomdaki 25 kuruş.
Senin haberin yok, ikindi vakti bu çocuk gömüldü!
Benim ölümüme bir tek o kız çocuğu üzüldü...