Yazacak şey hem çok, hem de yok.
Düşünmekten beynim öldü, bana gereken elektro şok.
Kalemimin sahibesi, kelimeleri aklıma sok.
Yine beceremedim, bu şiirden olmaz bir bok.
Değişmez üçlünün sonuncusu da geldi, herkes tamam.
Kalemim, kağıdım ve tek sevgilim sigaram.
Hasretini çekerken şiir yazmak haram.
İşte o an bir dal attı, bana ablam.
Evde 7 kişiyiz, ama hepsi ayrı diyârdalar.
Ne anam, ne babam, ne ablamlar, ne de abim beni anlar.
Onlara kızamam, anlamasalar da hep yanımdalar.
Sizin gibi değil, bizi birbirimize bağlayan kan bağı var.
Farkınız; sen ve o alışkanlık ve saplantısın.
En yakın dostum mu kalem, sigaram tek aşkım mısın?
Ben ölsem; üzülür müsün, dostum kalem, aşkım sigaram?
Arkamdan ağlayanlar; sadece abim, ablalarım, anam, babam...