Emrah'a
Gökyüzünün altında oturan çocuk
Gibi dururdun akşamları, dağılmış ve yalnız.
Zamandı üstümüzdeki kalın kabuk
Bir gülden çıkılırdı sabaha, sonrasız.
Gökkuşağının koynunda silinmiş bir yazı
Olurduk, camlara çizilen şekillerde
Aynı rengi arardık hep, turkuvazı.
Ama akşamdan kaybolanı bulmak, nerdee...
Camdan korkuyla sarkan çocuk
Gibi bakardın, bir şey anlamazdık
Kışın kalın kaplı kitabından.
Yağmurdan dizeler aşırıp kendimize yazardık