Zeytini doyasıya yememiş bir çocuklukla yetiştim.
İşlenmemiş duyguların çırağıydım henüz,
Umut koymuşlardı adımı geceye umut
Dikenler içinde yazdığım şiirler oldu kimi gözyaşını kimi de firari kahkahaları anlattı.
Daha sonra çılgın zamanlar;
Coşan ırmaklarda buldum kendimi
Meğer o çılgınlığın adı:gençlikmiş�
Tutuşan dilimi gömdüm en son, susmayı öğrenmeliydim.
Kaybettiğim zaferler için dar ağacını boyladım
Ölümden arta kalan yitirilmiş bir addı
Ne umut bendim ne ben umut
Nasıldı bilmiyorum
Gecenin mavi düşleri kör eden pususunda
Ağlamalarda sebepsiz ağlamalarda buldum kendimi
Bunun adı çaresizlikmiş meğer
Ve anladım ki;
Ben adı umut olan çocuğu yolcu etmişim bu kentten
Herhangi bir insandım artık,
Gazetenin hep üçüncü sayfasını okuyordum
Ve fabrika yolunda ekmek parası için yürüyordum
Bütün bunların adına da sıradan insan demiştim
Zindan oldu erken ölümler ve giden dostlar
Güneşle birlikte ihtiyarlığımın son gülünü açtım bugün
Kaybettiklerime inat.
Sıradanlığa alıştım amma;
Ne zaman dünü hatırlasam bir fotoğraf bulur kendini
Utanç kızılı gülüşlerimde iklimini yaşarım özlemin
Yarı çıplak korkular sarar ölüm tadında
Özlemek bu olsa gerek, anıp özlemek
Özledikçe sarhoş olmak�
Noktalar anlamını arar, durur cümle bitişlerinden sonra
Yeniden tutunmak isterim umut adlı yalın ayaklı çocuğa
Çamurlu ellerimi kaçıncı istasyonda bıraktım acaba?
Bir şehir gelir aklıma, o şehrin adı: MEMLEKET
Hem annem derdi bana
Bazen gözyaşı kendisiyle birlikte memleket akıtır diye.
Dönmek istemem göçmen kuşlar gibi,
Hayalini yaşıyorsam bahar kokulu memleketin.
Uzak diyarların türküsü takılır dilime
Adı yaşamakla başlayıp,ölümle biten! ! ?