Bir gün boynu bükük kalırsan
başını tutup kaldıracak eller ararsın.
Yalnızlık yiyip bitirdikçe seni
etrafa bakıp, bir siyah gölge ararsın.
Koşarsın her gelen ayak sesine
çalınan kapıları umutla açarsın.
Hasret kalırsın bir tek dost eline
üşüdükçe ellerin, bir sıcak el ararsın.
Bomboş kalır bir gün yüreğin.
Artar gitgide boşluk, dolduramazsın.
Tüm ivediliğiyle soldukça yüzün,
aynalara, vitrinlere kendini sorarsın.
Bitimsiz bir acıyla kıvrandıkça
kaleme, deftere sarılır elin
tozlanmış mektuplarımı bulup okudukça
satırlar arasında hıçkırarak koşarsın.
Kara bulutlar sardıkça her yanını
düşünmeye bile korkarsın yarını.
O sevecen, neşeli, mutlu insanı.
Ancak eski resimlerinde bulursun.
Sevgisiz kalpler hep sevgiyi arar.
Sevgisiz kalmadıkça anlayamazsın.
Vakit geç olur, o zaman neye yarar.
Bir şiir yazar, yine ağlarsın.