Dehşetti yağmurun son tınısının
Yankı bulduğu yüreğim.
Dehşet ki;
Aşkının göbek adıydı hüzünler atlasımda...
Ayrılığın okyanuslaştığı zikrimde,
Bir yüreklik kara parçasıydın
Ve yağmurlar birikiyordu gidişinin sırtında...
Huzurdu semada ilk çığlığının
Nokta bulduğu yüreğim.
Huzur ki;
Aşkının kordon bağıydı kimsesiz şehirlerimde...
Gizli geçitler doğuruyordum geliş ihtimallerine,
Sen vuslatın oturduğu sokaktın
Ve semalar patlıyordu taşınan vuslatın evinde...
Ne şehirlere sığıyorum şimdi
Islak ayrılığın saatinde;
Ne de farkediliyorum atlaslarda
Vuslata ses kala vakitlerde...
Dilimin küfür gizi ölüyor
Gürlediğim zamanlarde işte;
Yağmur kanıyor sonra gözlerim
Dehşetin huzur koynunda sessizce.