Geceleri şiirler içlerinden ölür usul usul
devrilir içlerine boca edilen sürgün acı
Beyaz uzun kafiyeler
dudağın kapı aralığında
kalır dönencesiz
Girsin istersin içeri
uzun çiy damlalı ölçüler
cesaret edemezsin
kendini ahenk ile yaşatmaya
Uçlarından yanar kirpiklerinin
o çıkmasız harfler arası
dokunur nihayetinde
gözlerinin çemberleri birbirine
Ellerin ıssızlığını tanır
başka yılgınların kalabalıklığında
Üstüme boca olur
koyu kül yalnızlığın
Işık ipliklerine ilişir intihar
başının üstünde dolanır
tek terlikli karanlık
Uyanırsın kan ter içerisinde
bir şiir daha yakarsın yüreğin kül
Dönüp durur beni ararsın