Artık anladım
Ne kadar küçük şeyleri büyüttüğümü
Başlangıcında çok zor gelmiyordu
Ama bitişinde acıyı taşımakta zorlanıyorum
Çünkü artık anladım
Olmayacak bunun geri dönüşü
Onu unuttum sanmıştım,
Sonra rüyama girdi bir peri gibi
Anladım ki unutamamışım
Bu son hatırlayış olacak
Ve bu acı son bulmayacak
Karanlık azalsa da zaman zaman
Son bulmayacak
Onu unutturmayacak gönül eğlenceleri
Her şey yalanmış anladım
Onun dışında
Kıçı kırık insanlara muhtaçmışım gibi
Bana yaptıklarını hiçe saydım
Ve onları dostum sandım
Şimdi bir başımayım
O artık sadece rüyalarımda
Sessizce esen rüzgar
Hafifçe sallanan ağaçlar
Ve bir ışık vuruyor hafifçe
Başına gözlerimi astığım pencereme
İlk bahar da mutlu ağaç dalları
Yeşerir yaprakları umutların
Açar çiçekler gönüllerde
Ki benim baharım geride kaldı
Yaz ise bana çok uzakta
Kimse istemedi kalmamı
Şimdi ise gün doğumunu bekliyorum
İzliyorum geçişini zamanın
Acımasızca ve yavaşça
Dönmeyeceksin biliyorum
Sen de eksik bir parçam
Yokluğum, kayboluşum olacaksın
Bir yıldız gibi kaybolup gideceksin
Ama acı verse de hep parıldayacaksın
Kalbimin ve zihnimin karanlık köşesinin
Sevgini ve acını tutsak bıraktığın yerinde
Ozan Oğuz