Ben bir zamanlar
İçimde öyle bir yük taşırdım ki
Elveda derken
Senin içinde hüzünden bir deniz
Hüzün benim içinde ki
Kaderle hüznün arasındaki
Sadece inci bir çizgiydi
Ve bir zamandı bize verilen
Acıyı uzaklara götürmek
Ve değişimi kabullenmek için
Öyle zordu ki
Ölümün beni almasını istedim
Ama hayat o kadar fazlasını aldı ki
Ve kabullendiğim şeyi reddetmek zorunda kaldım
Seni düşünmekten ve yeniden görmeyi umut etmekten başka
Elimden bir şey gelmiyordu ki
Meleğim sen benim kaderimdin
Yaşayışımın nedeniydin
Nefes alışımın
Ama ben kaderimi toprağa bıraktım
Hüznümün denizini aştım
Kabullendim değişimi
Bir çiçek koydum mezarına
Ölümsüz siyah bir gül
Sonsuzluğa kadar yaşayacak
Donmuş bir hatıra olarak
Kaderimizin son verdiği aşkımız
Meleğim, sen hala benim kaderimsin
Beni hissedebiliyor musun?
Bekle beni hüzünlü prensesim
Sonsuzlukta birleşecek yollarımız
Ozan Oğuz