Umutsuzluğun adı ile anıyorum adını,
Bir iç çekiş oluyor.
Nefesim tükenirken içimde acı
Karanlık içinde ki gözlerin
Hatırlatıyor bana anıları
Işıktan doğuyor gölgem
Ama aşamıyor yıldızları
Güneşi beklerken saatler susuyor
Rahatsız bir bekleyiş bu
Anılar uçuşurken ve geçmiş ruhumu okşarken
Bir an için gerçekten kopuyorum
Ve bir fısıldayışın telaşıyla uyanıyor
Yine acı bu rüyalarıın sonu
Gözlerim sessiz portrene asılıp kalıyor
Güneş yükselene dek
Kuşların ötüşüyle karanlık hafifliyor içimde
Ama asla kaybolmuyor
Anlıyorum ki hep benimle
Ayışığı okşarken yalnız tepeyi
Ayaz okşuyor bedenimi
Özlem okşuyor ruhumu
Görünen tek şey umutsuzluk.
Ve sarıyor her bir yanımı
Hüznün alevleri
Gece ağaçları bilirmişcesine inliyor
Seni ne kadar özlediğimi
Keşke aşabilseydi yıldızları gölgelerimiz
Ve bize ışığı getirebilseydi
Ozan Oğuz