Sükunete boyanmış ölüm
Sesler döküldü kırık taşlar misali
Hayat ise soluklaşmış
Renksiz ve sade
Umut ise mavi
Gözlerimi diktiğimde gökyüzüne
Tek görebildiğim griydi
Bilsen ne kadar özledim mavilikleri
Yarının ışıklarını ve güneşi
Yaşamak için muhtaç olduğum sevgi
Sisin içinde kayboldu
Bir mumun sönüşü gibi
En son bir ışık elmas gibi parladı
Ve yüzü belirdi
Belkide son kez görüşümdü bu onu
Sonra sessizlikle buluştu ve kayboldu
Karanlık durmaya çalıştı
Ama sendeledi ve sisin içinde yırtıldı
Kader kuşattı her yanı, nefesi deliciydi
Ve şimdi mavilikleri özledim
Umutlanmak için kader gücümü tüketti
Bekliyorum sonun rüzgarla gelişini
İçimdeki ruhu uyandıramıyorum
Günahlar tutuyor beni
Tek hissettiğim acınası güçsüzlük
Düşlerin biraz da olsa dindirdiği
Ozan Oğuz