Ben, tüm ussal yetilerimi yitirdim de bir gün,
Öfkeye kendimi yedirdim apaz apaz.
Dağlarca büyüdü öfke, sonra
Ben kendimi de yitirdim.
Öfke koktum,
Öfke kustum,
Safi öfkeye kestim.
Öldüm dostlar,
Kefenim öfkedendi, benim.
Ben bir gün mezarda kendimi ölmüş buldum da,
Cesedim taklalar attı şaşkınlıktan.
Hayat, korkusundan tahtaya vurdu üç defa.
Güneşin feneriyle kaçırdım ölmüşlüğümü.
Bir inzivada öldürdüm öfkelerimi;
Öfkeler yenildikçe, can geldi bedenime,
Hayat suyu yürüdü dal uçlarıma.
Ben yeniden doğdum, dostlar! ..
Ben, ben oldum yeni bir akışta.
Tüm ussal yetilerimi buldum, dostlar! ..
Ben kendimi buldum yeni bir kapıda.
Kitaplar akıyordu önüm sıra,
Her sözcük ışıklı bir yol.
Her ses hayata bağlı bir patika,
Hayat şiirinin dize dize tepelerinde.
Altındaki imza, hayata dair;
-MERHABA, ÖFKESİNİ YENMİŞ İNSAN! ..
HOŞHELDİN HAYAT ÜLKESİNE! ...