Usulca okşar, yaramaz yel;
Elleri aşk bulaşığı.
Çıtır çıtır giyinir erik ağaçları,
İlkyazın gelinliğini.
Sen, sanırsın ki; bahardır dünya ve
Barış gelmiş memlekete.
Sarmaşık güllerine benzeyişin; eşitliğe inanmandan olsa gerek,
Sınırları silmiş dev dalgalar; kocaman bir bahçe olmuş Asya ve
Avrupa, barışın yedivereni sanırsın...
Çocuklarımız, bizim değil; geleceğin ta kendisi...
ve okşamaya devam eder yaramaz bir yel,
Aşk bulaşığı elleriyle..
Sanırsın gerçektir yanılgısına düştüğün dünya;
Bir sanrıdır oysa;
Aşkın sanrısı...
Sarmaşık gülleri değildir benzediğin;
Sevdanın sarmalına dolanmışsın;
Haberin yok mu senin? ...