Dünyanın gözü sende; sana bakarlar,
Nazarları deyer; diye korkarım,
İçinde barınan onca çakallar,
Sana sırtın dayar; diye korkarım.
Ey İstanbul sen ki! Şehirlerin pirisin,
Çağ açıp çağ kapayan, sultanların yerisin,
Sen ki İstanbul'um sen muhteşemsin,
Kötüler kalbin çalar; diye korkarım.
Tüm medeniyetlerin, beşiği sensin,
Aşkını kaybedenin, aşığı sensin,
Yolunu şaşıranın, ışığı sensin,
Vicdansızlar kana bular; diye korkarım.
Hasretlik çektim sende, bak şimdi sılam oldun,
Üç beş yıl ayrı kaldık, kıymete bindin,
Ey İstanbul içimde, kanayan yaram'oldun,
Yaramı kuruturlar; diye korkarım.
Göremedim İstanbul, sendeki birçok semti,
Kısmetse görürüz ileride belki,
Senden bana kalan,bir vapur düdüğü, bir martı sesi,
Onlarıda sustururlar; diye korkarım.
Seninle yatıp kalkan, bilmez senin kıymetini,
Seni anlamak için, çekmek gerek hasretini,
Ben ki İstanbul'um, karşılıksız sevdim seni,
Bu sevgimi anlatırlar; diye korkarım.
Kurunun yanında yaşta yanıyor,
Seni görmeyeli baya oluyor,
İstanbul'um seni seven ayrı kalıyor,
Birgün kapanır yollar; diye korkarım.
Ben ne Orhan Veli nede Kısaküreğim,
Onlara erişmeye belki yetmez yüreğim,
Şu naciz mısralarla safım' belli edeyim,
Sinan kimmiş unuturlar; diye korkarım.