Kendimiz için yaptıklarımız bizimle birlikte ölür. Başkaları ve dünya için yaptıklarımızsa sonsuza dek yaşar.
İnsan, sevgi ve inanç gibi büyük bir kuvvetten yoksun başlama noktasında ilerliyor ve amaca doğru gidiyorsa bu kavranılacak birşey değildir.
Güneş: evrenin ulu mimarı'nın üretkenliğinin ve hayat veren yönünün eski bir sembolüdür.
Görev her daim bizimle, dahası bize her defasında boş bir birey olmayı yasaklamıştır.
Düşünce bir güçtür. Felsefe ise doğruluk ve sevgi gibi devasa bir etkenle insanlığın iyileşmesini sağlayacak etkiyi bulmada bir güç olsa gerek.
Büyük bir ilke için olan savaş, ulusu yüceltir. Sığ gerekçelerle ticari bir üstünlük sağlamak için olan savaşsa alçakçadır.
Biz bütün ışığa sahibiz, yapmamız gereken tek şey; düşüncelerimizi pratiğe dökmek.
Akıl ve tanrısallığın gücü dengemizde yatar.