yoğurt ekmek çalmayan telefonum
bir de küs kedi -başkasının kedisi-
istesem de iyi geçinemem
içimi gizleyemiyorum ondan
kalb atışlarına bölmüş suskunluğumu
her biri ayrı kedi korkusu
bana bakarken suratı uzayıp sivriliyor
ben mi yarattım gözlerindeki dehşeti
bu hayvanı hafife almışım
boğarken nasıl da farketmedim çünkü ben
erkeğin kadın gibi düşünebilmesini
borçlanmayışımı
borçlanmayı kaldırmayan sinirlerimi
şehvetin dolaysızlığını düşünüyordum onu boğarken
nasıl bilebilirdim ki bu kediyle
sözcüklerin dışında evrenin bir yerinde çok yakınlaşmışız
nasıl farkedebilirdim ki bu kedide
bir şey var
öyle kendini hemen ele vermeyen
olsun ben zaten çoğu nesneden
azıcık gizlerine erince vazgeçmemiş miydim
doğanın sözünü kesip
öykülerine ben devam edecektim
bitmeye gelince ben bitirecektim onları
ben de ayrı bir tarih akıp gidecekti
olan kediye oldu
neresinden baksan zalimlik öyle mi
şimdi kendime sahici bir suçluluk duygusu
yakıştıramıyorsam ne olacak
içime doğru nesnel yolculuklar ayarlamalıyım öyle mi
ey dürüstlüğü nesnellik sananlar
bu yetmez
şimdi karşıma kedi bilinciyle çıkan
şu beyaz tüylü evrim oyuncağından
özür dilemeliyim öyle mi
azgın pişmanlık bağışlanmak istemiyorsa ne olacak
üstelik
dile gelse bütün kedileri dünyanın
gücü yetse hesap sorsa
kader diyeceğim utanmadan
neresinden baksan yüzsüzlük öyle mi
yoğurt ekmek çalmayan telefonum
bir de küs kedi –kediyi unut-
sustukça dönüşüyor telefon
kötü sessizlikte saçılıp geceye
birden çalarsa zamansız
başıbozuk imgelerde tuz buz olmaya
alıp getiriyorum onu
soluk soluğa çalmaya yazgılı
alıp getiriyorum
bir acıyı yerine koyar gibi
telefon gücenir mi oluyor işte
boğulurcasına yalvarıyorum içimin taşkınında
pişmanlığım sahici
en büyük belaya talibim hiç uğruna
sustukça dönüşüyor telefon
sustukça beyaz kedi küs
yanlış numaraya da razıyım
sustukça gücenik
sustukça beyaz kedi küs
cezanın tadına varınca haketmişliğim
kırıldı içimi eskiten ayaz
ey uykunun muştusu
sağ kalanlara süslenen sabah
vardım teslim olmaya ki
düşmanım ölmüş