Çocukluk insanın şiir halidir; diğer dönemleri ise düzyazı.
Dokunsalar, ağlayacağım bir ömür boyu. Ve değseler hüznüme, döküleceğim parça parça. Bir anlık değil boğulduğum bilinmezlik. Acısı çıkıyor sustuklarımın; oysa ben iyiyim görünürde!
Evet, değişen fazla bir şey yok. Üzülmek, hâlâ hepimizin baba mesleği.. !
Yasin suresinin elli sekizinci ayetinde;
“onlara merhametli rabbin söylediği selam vardır”... Buyruluyor. Ben, işte o selamın peşindeyim.
Mesafe iyidir, ayrılık değil!
Özlediğim veya heves ettiğim dünya ile içinde bulunduğum dünya arasında, kabul etmek gerekir ki dünya kadar fark var.
Sen diyorum, gerisi allah kerim.
Dünya küçük demişlerdi.. Nerdesin.. ?
Sıradışı olmak için, illa sırayı bozmak gerekmez. Lütfen sıraya giriniz. Ama mevsimler gibi….
Anlatıyorum, hiç konuşmadan... Buğdayın içini dökmesi gibi.