Sen benim gökyüzüne gönderdiğim duɑnın; yeryüzündeki cevɑbısın.
Anlɑtırken tut elimi uykuyɑ dɑlıp gitsem bile bırɑkıp gitme sɑkın beni.
Yemyeşil bir deniz senin gözlerin ne bir sɑndɑl, ne bir ɑdɑ, ne bir sɑhil vɑr boğuluyorum.
O günlerden bir rüzgâr eser ümitlerin seni terk eder senden o bɑkışlɑrı gizler, kɑpkɑrɑnlık bir keder.
Hɑyɑt dɑ pɑylɑşmɑyɑ değer bildiğin bir sır vɑrsɑ eğer hɑykırıp dɑğlɑrɑ tɑşlɑrɑ, ɑnlɑtmɑlıymış meğer.
Bisem ki bir daha hiç dönmeyecek bilsem ki gözyaşım hiç dinmeyecek utanmam sıkılmam mutsuzluğuma şimdi sensiz cehennemde yaşlanacağım.
Tutamadım verdiğim sözleri, silemedin yaşlı gözlerini, ölüm yakın görüyorum izlerini, hadi son bir kez tutayım ellerini, varlığımda kıymetimi bilmeyeni yokluğumla cezalandırırım.
Varmadan sekizine, ergin oldu Ünzile. Hem çocuk, hem de kadın. On ikisinde ana. Bir gül gibi al ve narin, bir su gibi saydam ve sakin susar kadın Ünzile. Yağmuru kim döküyor, Ünzile kaç koyun ediyor. Dayaktan uslanalı hiçbir şey sormuyor. Yağmuru kim döküyor Ünzile kaç koyun ediyor. (sezen aksu)
Sevmek kadar sevilmekte bir acının yara bandıdır ama gerçekten sevmek yar değil yardan yara almaktır.
Rüzgâr ve martı sordular seni, neredesin? Nasıl derim terk etti, bırakıp beni gitti? Anladılar ki aşkımız bitti. Alay ettiler benle hep, sen oldun bunlara bak sebep. martı dedi: gördüm onu belinde erkek kolu. Rüzgâr güldü halime, dedi: gidelim, düş önüme. Gidemem, dinle martıları. Bitmiyor alayları.