her aşık gibi önce delirdik
sonra yorgun düştük ikimiz
sitemin, kavganın azdığı zamanlarda
öfkenin şah damarını koparıyorduk
ve biz uçurumun kenarında
tekrar sarılıyorduk...
vazgeçemiyorduk ne aşktan
ne de ayrılıktan
acı kokuyordu, hüzün kokuyordu sevdamız
anılarımız ağlamasın diye
mavi mavi kanıyordu kalbimiz
ve yağmur yağıyordu ince ince..
şimdi aşkın mavisi soldu
bende bildiğin tanıığın ben değilim
kalmadı çocukluğumun o ürkek kırılganlığı
beyaz gemiler çoktan demir aldı
bizim sahilimizden
artık beni ağlatmıyor hiç bir şarkı...
şimdi deli bir öfkenin sabahındayım
kalbim acıya nöbette İzmir sokaklarında
içimde şaha kalkmış bir hasret
aşkımın alaca karanlığını döküyorum
yasak kaldırımlara...